BU HAYAT BENİM.

Bu günlerde yeni bir söylem duyar oldum.

Özellikle yeni gençlik dediğimiz ve biraz onlardan büyüklerde.

Diyorlar ki ‘’Bu Hayat Benim.’’

Akım olmuş, geç duysam da doğru(?)

Şaşırmadım da değil.

 Neden böyle bir söz söylediklerini de anlamış değilim.

Mazide kâh tebessümler, kâh pişmanlıklar var
Düşününce mahcup eden hatıralar da var
Kimini hatırlayınca gözlerimi yumarım
Ya da maziyi yâd edecek bir yoldaş ararım

Sorsan neden diye(?), herkes her telden bir şeyler, bahaneler ortaya atıyorlar ve diyorsun ki hepsi haklı.

Gerçekten mi(?)  hepsi haklı

Bilemiyorum, bazıları doğru bazıları yanlış geliyor bana

Evet dinledikçe hak veriyorsun, tümüne değil bazılarına. Bana ters olanlara hayır, bana doğru olanlara evet.

Hayat benim hayatım, kimseyi ilgilendirmez diyorlar.

Benimle olmak isteyenler kalabilirler, istemeyenler gidebilir.

Yaşamım yâda bakış açımı kimse sorgulayamaz, eleştiremez, ayıplayamaz, kınayamaz ben buyum, kimseye de anlatmak yâda açıklamak zorunda değilim.

Anlamaya çalışıyorum, anlayamıyorum çünkü kuşak farkı var diyorum ve geçiştiriyorum.

Niye derseniz çatışmaya giriyorsun ne anlatırsan anlat o bildiğim doğru deyip sıyrılıyor işin içinden

Haksızda değiller sanki hayat onları diyorum kendimce

İşime de gelmiyor değil yaşlıyım çok konuştukça yoruluyorum.

Derler ya ‘’Sen yaşlısın’’ aynen.

Çokta önemli değil.

Hatıralar yılların kokusunu taşıyor
Düşündükçe eskimiş burukluk yaşatıyor
Acılar birer heykel olmuş, karşıma geliyor
Pişmanlıklarsa, o günkü halime gülüyor

Yaşadıkları hayatlara baksan başkalarını taklitlinde öteye gitmiyor, işin ilginci bununda farkında değil, sanki kendi hayatını yaşıyormuş gibi yaşıyor.

Gerçekleri görmesi Allah göstermesin başına kötü bir olay geldiğinde anlayacak ama iş işten geçmiş olacaktır.

Dedikleri karışmayın bana, yaşadıklarıma, ben sizin hayatınıza karışmadığım gibi.

Günlerini gün edip vur patlasın, çal oynasın misali.

Hayat neden ibaret sonrası ne olacak kimin umurunda. ‘’Böyle gelmiş böyle gidecek’’ diye düşünüyorlar.

Hâlbuki hayatı bedava yaşıyorlar, baba ve anaparası ile birde attıkları hava cabası.

Bilmiyorlar ki altındaki arabanın, giydiklerinin, içtiklerinin vb. sahibinin başkası olduğunu

Ellerinde en pahalı telefonlar, giydikleri moda farkında değiller yakışmadığını, konuşmalar Türkçe mi, yazışmaları uydurmaca, büyüklere ve küçüklere saygı (?),gelenek, görenek hiçbir şeyden haberdar olmadan.

‘’Bu hayat benim’’ size ne deyip çıkmak var ya ‘’Beni ben olarak kabullenin ‘’demezler mi. Zaten umursamıyorlar seni, ’Senin hayatına karışmıyorsam, sen de benim hayatıma karışma’’ diyorlar

Sevinçlerimin avuçlarında hüsran gizli

Onlar da yoksul mutluluğumun bedeli
Olsun varsın… Yine de maziyi hoş görmeli
“Bu hayat benim” deyip, anıları sevmeli

 ‘’Aslında ağlanacak halimize gülmek’’ deyimine tam oturuyor.

Neyse fazla söze gerek kalmadan ‘’Rabbim hiçbir gencimizin karşısın kötü insan çıkarmasın ‘’ temennisi ile sözü bitirelim.

Nede olsa biz yaşlıyız.

** (Bu Hayat Benim-Beyza ERMELEK)