Anlamak ve anlaşılmak üstüne bir kaç satır.

07 Şubat 2020, 17:31

Okuduğunu anlayan ve anladığını yazabilme yeteneği olan bir kişi olarak; acaba başka sesleri ne kadar duyuyorum veya başkalarını ne kadar anlıyorum?

Bunun ölçüsünü bilmemekle birlikte, madalyonun diğer yüzü olan ne kadar anlaşılıyorum?

Sesimi, fikrimi ve düşüncemi kaç kişi duyuyor biliyor ve anlıyor acaba?

Anladığını söyleyenler kendi değerleri bilgi ve ufukları kadar mı anlıyor ?

O zaman anlaşılmış mı oluyorum?

Cevabı hayırdır.

İnsan her konuda yalnız hissetmeye görsün kendini

Meramı sitem olarak ve şikayet olarak anlaşılmaya görsün bir de

Hal böyle olunca kat be kat artıyor insanın aykırılığı

Diyor ya üstad "yaşamayı bilseydim şiir mi yazardım "

Evet yaşamayı bilmeyince ya da yaşayanlar arasında yabancılaşınca

Şiire başvuruyor insan

Harflerden kelimelerden medet umuyor nedense?

Bir şiirimde bu durumu şöyle anlatmıştım

"bazen çok hoşuma gidiyor

bazen de yalnızlığımın diğer adı aykırılık

eşkıya ölüsü gibi ortada kalmakta var

kim bilir; el üstünde tutulmakta ihtimal"

El üstünde tutulmaktan vazgeçtim

Anlaşılamamaktan şikayetçiyim.

Ben şikayetçiyim de; muhatabım, muhataplarım şikâyetçi değil mi benden?

Cevap evettir.

Onlar da benim onları anlamadığımdan şikayetçi

İnsanı küçük gösteren, kibir, dedi-kodu, hırs, kin, nefret,riya ve iman inanç eksikliğinin getirdiği bağnazlık gibi kötü şeyleri üstüme almamakla birlikte bunlarla itham ediliyor olabilirim.

Oysa çok oldu insan denilen mahlukatla ters düşeli

Şöyle ki kendiyle mücadele eden ve vicdanı, merhameti sorgulayan vedahi gönlüne söz geçiremeyen, hesapsız yaşayan, yazın üşüyüp, kışın yanan, aklın ve mantığın dışına çıkmış bir adamı kim anlar?

Nasıl anlaşılır bilmiyorum!

Düzene, zamana ve çoğalan tanrılara, dikilen putlara, üretilen dinlere baktıkça yerim bu dünya değil diyor insan

Çıkarın ve menfaatin bozduğu genler, karakterlerdeki gevşeme, arkadaş dost gibi kavramların vıcık vıcık sürdürülmesi bakan- gören için ibretten öte nefrete dönüşmektedir.

Sonra diyorum ki nefret ediyorum senden ey insanoğlu

Bunu derken melek olmuyorum tabi ki! İnsanların işlediği suça ben de ortağım.

İnsana değil, insan nankördür burası kesin ama insanlık için ve yapılacak her şeyi Hak için yapmaktır muradım.

Sevmek ve bağlanmak ve tutunmak vedahi sığınmak insanlığa

Yaratılış gayesini bilmek, benlikten sıyrılmak olmak işte olmak. Bir adım ileriye taşımak yaratılmışların en şereflisini!

Demek ki insan olmak yetmiyor, amaç farklı ve farkında olmak için yaşamaksa anlam kazanıyor yaşamak!

Şairlikten, köşe yazarlığından ve gazeteci olmaktan geçip, vaaz vermeye mi başladın diyenler olacaktır.

Bahsettiğim işleri hakkıyla yapamadığım gibi

Din konusunda hiç bir bilgim yoktur.

Allaha inanan, İslâm dinine mensup, Türk doğmaktan ve bu ülkede yaşamaktan gurur duyan bir acizim!

Acizliğimi dile getiriyor, ve sadece düşüncelerimi, çocukluğumdan bu tarafa eksik, ezik veya beni rahatsız eden takıntılarımı gözlem, tecrübelerimi ve hayat bilgim doğrultusunda aktarıyorum o kadar.

Herkes payı kadar susar, payı kadar konuşursa bu dünya çok güzeldir ve çok işler yapılır, her nimetin tadı çıkar, uydum kalabalığına denir ve akar gideriz ortamlara öylece!

Uykusu zehir olanlar, düşüne düşüne meczuba dönüşenler ise böyle benim gibi saçmalar!

Umudumu kesmiş değilim hiç bir şeyden

Olmaz denilenin olacağını biliyorum çünkü.

...

II.

Şiir başkaldıranların, baskıya, zorbalığa karşı koyanların sesidir. Haksızlığa uğrayanların haykırışıdır şiir.

(İsmet Özel)

üstad böyle demiş, güzel demiş, son derece yerinde ve üzerinde düşünülmesi gereken şeyler söylemiş.

Madem ki böyledir benim de payıma bir şiir düşsün isterim

Payıma Düşen Şiir

akşam olur ayaz düşer sulara

garip gönlüm çekilir bir kenara

derdimi söylerim ahraz duvara

Sükutu hayalim dilde paslanır

geçmez oldu elimdeki üşüme

yine çöktü bir ağırlık döşüme

ne kaldı ki bu gecenin beşine

uyku bilmez şu gözlerim ıslanır

tan atarken başlar yürek sancısı

tırnağı sızlatan neyin acısı

ve yollara düşen aşk dilencisi

uslanmaz denilen gönül uslanır

ah kurtoğlu zehir kattın aşına

kala kala kaldın yalnız başına

bu şiir yazılsın mezar taşına

belki kuzucuğun gelir yaslanır

(Arap Kurt)

Anlamamakla suçlansam da bir gün mutlaka anlarım seni...

Lâkin biliyorum ki; anlaşıldığım gün öldüğüm gündür benim...vesselam

Yorum Gönder 0

Yorumunuz onaylanmak üzere yöneticiye iletilmiştir.×

Dikkat! Suç teşkil edecek, yasadışı, tehditkar, rahatsız edici, hakaret ve küfür içeren, aşağılayıcı, küçük düşürücü, kaba, müstehcen, ahlaka aykırı, kişilik haklarına zarar verici ya da benzeri niteliklerde içeriklerden doğan her türlü mali, hukuki, cezai, idari sorumluluk içeriği gönderen Üye/Üyeler’e aittir.