BİZ İKİ KİŞİYİZ.

Dünya nüfusuna baktığımızda milyar sayısından bahsederiz. Şaşırır kalırız. Takılırız sayılara.
Çok gelir bu sayı, öyle ki hayal bile temekte zorlanırız. 
İki elimizin parmaklarını saymakta zorlanırken dünya nüfusunu saymak.
Sayılar biz insanoğlunu korkutmuştur her zaman. Sebebi bilmem nedendir.
Çokluğu hayal etmek orda dursun, uzay bize yok sayılıyor.
Kafamız allak bulak bu sayılardan, hiç te çıkmıyor hayatımızdan. Sağımız solumuz her yerimiz sayı.
Çokta derin düşünmemek gerek bence hayatı.
Çoğaltmamalı bu hayatı sınırlı sayıda yaşanmalı.
Sınırları da biz çizmeliyiz, kimseye de sınırımızı çizdirmemeliyiz.
İşte o zaman biz bizi yani kendimizi yaşarız. 
Ve biz iki kişi oluruz.
Ben ve içimdeki ben. 
Biz iki kişiyiz.
Az ve öz.
Sınırlarım belli, arkadaş sayım beli, toplam iki kişiyiz. 
Önü, arkası sağım, solum tümü iki kişi.
Fazla söze gerek kalmadan…
Güzel bir şiir ile nokta koyalım isterseniz.

İKİ KARDELEN

Biz iki kişiyiz, iki kardelen ,
Zoru seven...
Biz iki yüreğiz ,
Bir birimize söz veren.
Biz aynı dalın iki gülü ,
Etrafımıza mis kokular saçan.
Biz hayat çizgimizde söz verip, el ele yürüyen...
Biz iki kişiyiz iki kafadar ,
Bir birimize yoldaş olan.
Biz iki kişiyiz, ölümüne seven ,
Bir koca hayatı bir yastığa baş koymak için, söz veren.
Biz iki kişiyiz tek yürek olan...
Beraber ağlayıp , beraber gülen..
Sen ve beniz… Bizizzz…
(Mustafa Kemal Yazılıtaş)